Βαρβάρα Γκαβάκου - 40 μέρες από τον θάνατό της

για τον έρωτα, δεν έκανα ποτέ κακό σε ζωντανή ψυχή».
Αυτό τραγουδά η FloriaTosca στην ομώνυμη όπερα του Puccini.
Έτσι έζησε η Κυρία αυτή στην οποία η καλλιτεχνική Κέρκυρα χρωστά πολλά.
Με υποτροφία του Γερμανικού κράτους και σπουδές εκεί, μάχιμη τραγουδίστρια σε πάμπολλα λυρικά γερμανικά θέατρα, μετέπειτα στη δική μας Εθνική Λυρική Σκηνή, γνώρισε στους νεο - Κερκυραίους την όπερα ξανά, με ανιδιοτέλεια, επιμονή, αξιοπρέπεια και εργατικότητα.
Αγάπησε την Κέρκυρα, οραματίστηκε την αναβίωση του λυρικού της παρελθόντος και με περίσσευμα αισιοδοξίας, μόχθου και εμπιστοσύνης σε καθημερινούς ανθρώπους, αδαείς περί μουσικής, μεταμόρφωσε μία περιφερειακή ερασιτεχνική χορωδία, στη μοναδική εν Ελλάδι, με ευρύτατο λυρικό - κλασικό ρεπερτόριο και προσανατολισμό.
Με τη δική της προτροπή και βοήθεια ανέβασε πρώτη και μόνη η Δημοτική Χορωδία Κέρκυρας όπερες με ίδιες δυνάμεις (Norma, Cavalleria Rusticana, Μάρτυς, Βαφτιστικός, Traviataκ.α).
Μας γνώρισε σημαντικούς καλλιτέχνες, τραγουδιστές, σκηνοθέτες, μαέστρους που καθένας τους άφησε το δικό του χνάρι στην ιστορία της χορωδίας και του μουσικού μας τοπίου. Μέχρι και τα κουστούμια τα φιλοτεχνημένα από τον Γιάννη Τσαρούχη για την ιστορική παράσταση της Norma με την Κάλλας στην Αθήνα, η Β. Γκαβάκου κατάφερε να φέρει στην Κέρκυρα.
Η φωνή της, η μουσική της κατάρτιση, οι μοναδικές της ερμηνείες, η εσωτερικότητα και δραματικότητα του τραγουδιού της, η θεατρική της παρουσία, η επιβολή της πάνω στη σκηνή υπήρξαν σχολείο απαράμιλλο. Αλλά και η προσήλωσή της στο έργο της φωνητικής τέχνης, η εκπληκτική διδασκαλία της, η ορθότητα της τεχνικής της έδωσαν φτερά στους χορωδούς - μαθητές της.
Από το 1988 έως και το 2001 η Βαρβάρα Γκαβάκου μόχθησε όσο κανείς για τη μουσική Κέρκυρα.
Όπερες, διπλώματα μονωδίας, καλλιτέχνες του μικρού μας τόπου που μέχρι σήμερα κοσμούν την κερκυραϊκή σκηνή, υπήρξαν οι περισσότεροι μαθητές της.
Πέρα από μικρότητες και σκοπιμότητες, με αγνότητα πνεύματος και ψυχής θεράπευσε την Τέχνη της.
Δεν είναι τυχαίο πως το πρώτο Δίπλωμα Μονωδίας από τη Δημοτική Χορωδία Κέρκυρας δόθηκε σε μη μέλος της (φυσικά, πρόκειται για τον Παντελή Κοντό).
Το λυρικό ρεπερτόριο που μας γνώρισε και κουράστηκε να πείσει για την αξία και μοναδικότητά του αποτελεί μέχρι σήμερα την αστείρευτη προίκα της Δημοτικής Χορωδίας Κέρκυρας.
Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς πως η ουσιαστική στροφή της μουσικής Κέρκυρας στην παρουσίαση όπερας από διαφορετικούς και πολλούς ντόπιους συντελεστές, από διάφορους χώρους, είναι ο δρόμος που η Β. Γκαβάκου άνοιξε και χάρισε στους Κερκυραίους.
Τελικά δηλαδή, το όραμα της εν μέρει έγινε πραγματικότητα, όσο και αν από ορισμένους «άπιστους Θωμάδες» θεωρήθηκε ρομαντική, αφελής και αιθεροβάμων, όταν μιλούσε και δούλευε γι΄αυτό.
Δεν συναντά κανείς συχνά καλλιτέχνες, ανθρώπους του διαμετρήματος και του ύψους της Β. Γκαβάκου.
Γι΄αυτό με θλίψη και πικρία διαπιστώσαμε πόσο λίγο την τίμησε η «επίσημη» Κέρκυρα στο θάνατό της.
Ούτε μία αναφορά στις τοπικές ειδήσεις, ούτε ένα στεφάνι στην κηδεία της από το Δήμο Κερκυραίων του οποίου εργάτρια αφοσιωμένη και άοκνη υπήρξε για 14 ολόκληρα χρόνια. Ευτυχώς που το Ωδείο της Κέρκυρας (αυτό και μόνο) αποτέλεσε εξαίρεση και τη θυμήθηκε στην έξοδό της από τη ζωή.
Όσοι είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε από κοντά, να γευτούμε τη μητρική της φροντίδα, να νιώσουμε μέσα από τη δική της φλόγα και σεβασμό κάτι από την μεγάλη Τέχνη, θα την κουβαλάμε μέσα μας ισοβίως.
Λέμε συχνά πως οι «τεθνεότες δε δικαίονται».
Καιρός είναι και οι ζώντες με τις πράξεις μας να δικαιώνουμε την ύπαρξή μας.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένη, τρυφερή, σπουδαία, Βαρβάρα Γκαβάκου.
 
Μαρία Ράλλη