Κομμάτια να γένει;
Παρά τις τερατώδεις απαιτήσεις του Καλλικράτη για ψηφοδέλτια μαμούθ στις τοπικές εκλογές, δεν απετράπη η εκδήλωση δημοκρατικής αναπηρίας
στην συνέχεια της εφαρμογής του εγχειρήματος. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδίδουν στους καλλικρατικούς δημάρχους, Τρεπεκλή και Νικολούζο τις μεγαλύτερες ευθύνες για την κακοδιοίκηση, κυρίως της υπαίθρου, στα χρόνια της υφιστάμενης διοικητικής μεταρρύθμισης. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι άμοιροι ευθυνών όμως και η απαίτηση του νομοθέτη για την αυξημένη λαϊκή συμμετοχή στη διαχείριση των κοινών ουδέποτε επιβεβαιώθηκε.
Όμως και στην καποδιστριακή περίοδο, που γέμισε ο τόπος Δημάρχους, η κακοδιοίκηση αποτέλεσε την οδυνηρή πραγματικότητα. Εντέλει τον κοινό τόπο! Είναι φανερό πως αυτό που φταίει δεν είναι απλώς (;) η προσωπικότητα και οι ικανότητες του «πρώτου δημότη». Αυτός είναι βέβαιον ότι θα αντιτείνει στις κριτικές, τα περί φειδωλής χρηματοδότησης, έλλειψης προσωπικού κα. τέτοια, που δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια. Ενώ βεβαίως δεν βαρύνουν αποκλειστικά και μόνον την Πολιτεία επί ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. Τότε τι;
Θα ήταν ευχής έργον να ανταποκρινόταν η διοίκηση στις πολιτικές της υποχρεώσεις, στο μέγεθος της «μεγάλης» νησιωτικής Επικράτειας. Άλλη οντότητα έχουν οι 100 (+) χιλιάδες στην εκπροσώπησή τους έναντι της γενικής κυβέρνησης αλλά και των αναλόγων φορέων και σχημάτων του Εξωτερικού, κι άλλη οι φέροντες μιαν ακατάλυπτη ονομασία μιας συγκυριακής και πάντως εσωτερικής, γεωγραφικής απεικόνισης.
Το δίχως άλλο, μια διαίρεση (ξανά) του Δήμου Κερκύρας, θα λογισθεί ως υποχώρηση, ως αναδίπλωση. Ίσως και ως αντίφαση, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση αποπειράται συγχωνεύσεις κλίμακας, π.χ. στην εκπαίδευση, για λόγους λειτουργικότητας και οικονομίας. Όσο για την δημοκρατική αναπηρία, όπου και όπως εκδηλώνεται, η αποκατάσταση δεν είναι τεχνικό θέμα αλλά θέμα πολιτισμού και παιδείας, δηλ. θέμα Δημοκρατίας όχι μόνον ως λειτουργικό ζήτημα αλλά και ως ηθική επιδίωξη!
