Η ιστορία δεν γεννάει πια όπου νάναι αλλά στο μαιευτήριο
10 Αυγούστου 2018
/ 07:23
Δεν είναι υπεράσπιση της διοίκησης του Νικολούζου, η καταδίκη της ατμόσφαιρας που καθιερώθηκε να επικρατεί στα δημοτικά συμβούλια. Ούτε βεβαίως είναι δίκαιο και αποτελεσματικό να προσωποποιείται η εφαρμογή ενός σχεδίου για τη διαχείριση των απορριμμάτων, που αποτελεί το προϊόν της πλειοψηφίας και των δυο Σωμάτων της τοπικής Διοίκησης.
Βέβαια ο αντίλογος θα σπεύσει να κραυγάσει «η βία φέρνει βία» όμως τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο μακρύ χρονικό διάστημα, έτσι όπως συμπυκνώνονται σε βρισιές και κατάρες, δεν προοιωνίζονται τίποτα καλύτερο για το μέλλον. Εκείνος που δεν αναζητάει να πιαστεί από επικλήσεις δήθεν μηδενικού αθροίσματος, αποπειρώμενος να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, θα πει ότι η βία δεν είναι αποκλειστικά και μόνον η παρουσία των ΜΑΤ.
Προηγήθηκε η βία της αυθαιρεσίας, της κακοδιοίκησης και της κακοτεχνίας, καταστάσεων που συνιστούν φαύλο κύκλο, κινούμενη άμμο μέσα στην οποία βουλιάζει η κερκυραϊκή καθημερινότητα είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι! Μια χρόνια και αδυσώπητη καθημερινή βία, που καταλήγει συνήθως στην καταστολή.
Η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου καλόν θα ήταν να μην είχε διακοπεί την Τετάρτη. Για την ανάγκη να συνεχισθεί και να αποδειχθεί όσο αποτελεσματικότερη, μπορούσαν να στέρξουν οι πάντες, κυρίως εκείνοι εναντίον των οποίων δεν απευθύνονταν οι βρισιές. Η Δημοκρατία οφείλει να ανέχεται την στάση του οποιουδήποτε χωρίς να καταργείται. Το ζήτημα δεν είναι άλλωστε προσωπικό, ποτέ δεν ήταν.
Η δημοτική Αρχή θα βρίσκεται στο πόστο της, τουλάχιστον έναν χρόνο ακόμα. Η αντιπολίτευση και οι επίδοξοι επίσης. Έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι.
Της διολίσθησης στην ανοχή καμωμάτων και κραυγών, ενίοτε άναρθρων στο όνομα της διαρκούς και μεθοδικής απώλειας ψυχραιμίας, έπονται ακόμα πιο δυσάρεστες καταστάσεις.
Ο Νικολούζος και η παράταξή του θα κριθούν όπως o κυρίαρχος λαός επιθυμεί κι ο νομοθέτης ορίζει. Οι θιασώτες της ριζοσπαστικής τομής γνωρίζουν ότι το ήθος της ανατροπής εμπεριέχεται στην ποιότητα της νέας κατάστασης. Επί το λαϊκότερον, ότι σπέρνεις, θερίζεις. Έτσι που δεν πρέπει να υπάρχει παράγοντας της δημόσιας ζωής που να πιστεύει ότι η επανάληψη τέτοιων καταστάσεων εγκυμονεί τη λύση του προβλήματος των σκουπιδιών και όποιου άλλου τέτοιου, τέλος πάντων, στον μάταιον, τούτον κόσμο!
