Μακεδονικό: Η αλήθεια για το όνομα
Κώστας Βέργος
27 Ιανουαρίου 2019
/ 11:04
Γράφει ο Κώστας Βέργος
Στις 16 Δεκεμβρίου του 1991, και ενώ οι σειρήνες του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία ηχούν, η Γερμανία πιέζει αφόρητα για την αναγνώριση νέων κρατών στην υπό διάλυση χώρα. Στο δραματικό έκτακτο συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (των 12 μελών τότε) λαμβάνεται η απόφαση των όρων αναγνώρισης της Σλοβενίας και της Κροατίας αλλά και της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Στο Συμβούλιο μετέχει ο κ. Σαμαράς, υπουργός της Ελλάδος. Και ενώ άλλη ήταν η πρωθυπουργική εντολή, αποδέχεται ο Έλληνας υπουργός τους Γερμανικούς όρους, αφού προσθέτει μια τελευταία παράγραφο που υποτίθεται ότι εξασφάλιζε την Ελληνική αποκλειστικότητα του όρου «Μακεδονία». Αυτή ήταν και η πανηγυρική του δήλωση επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Εξασφαλίσαμε το «όνομα». Λίγα χρόνια μετά, ο Κων. Μητσοτάκης θα δήλωνε σε συνέντευξή του: «Τα έκανε μούσκεμα ο Σαμαράς τότε».
Λοιπόν, έχει αξία να δούμε επακριβώς αυτή την τελευταία παράγραφο της απόφασης που υποτίθεται ότι εξασφάλιζε την Ελληνική αποκλειστικότητα:
«Η Κοινότητα και τα κράτη-μέλη της ζητούν επίσης από κάθε γιουγκοσλαβική Δημοκρατία, πριν από την αναγνώριση, να δεσμευτεί ότι θα υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις, που εξασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις κατά γειτονικού κράτους-μέλους της Κοινότητας και ότι δε θα διεξάγει εχθρική προπαγάνδα εναντίον γειτονικού κράτους-μέλους, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές διεκδικήσεις» (…that it will conduct no hostile propaganda activities versus a neighboring community State, including the use of a denomination which implies territorial claims»).
Ποιος (και ποιο διεθνές δικαστήριο) κατάλαβε ότι από αυτό το κακής σύνταξης κείμενο απέρρεε η απαγόρευση της σύνθετης ονομασίας; Ένα μήνα μετά (15/1/1992), η Επιτροπή Διαιτησίας Μπατεντέρ αποφαίνεται όχι ευνοϊκά για εμάς. Ο Σαμαράς είχε αμελήσει να στείλει Ελληνική συμμετοχή στην επιτροπή.
Ακολούθησε η περίφημη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών της 13ης Απριλίου 1992, υπό τον Κων. Καραμανλή, που αποφασίζει η Ελλάδα να αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο αν τηρηθούν οι όροι της ΕΚ που συμφωνήθηκαν στις 16 Δεκεμβρίου 1991 και μόνον αν η ονομασία δεν περιλαμβάνει την λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της.
Ποιος εχέφρων άνθρωπος πιστεύει ότι υπό εκείνες τις επείγουσες συνθήκες του Δεκεμβρίου του 1991, όταν η Γερμανία ενδιαφερόταν κυρίως για την πλούσια Σλοβενία και την πλούσια Κροατία, δεν θα γινόταν αποδεκτή η ρητή και χωρίς δημιουργικές ασάφειες αναφορά στην συγκεκριμένη απόφαση της 16ης Δεκεμβρίου σε «Γιουγκοσλαβική Μακεδονία» ως όρο αυστηρό για το όνομα του βορείου γείτονά μας; (Για να μη φθάσουμε στις μέρες μας στις ανεδαφικές προτάσεις περί «Κεντρικής Βαλκανικής Δημοκρατίας», που καλλιέργησαν απλώς στην χώρα μας μαξιμαλιστικές και φρούδες ελπίδες.)
ΣΤΓ: Εννοείται ότι η υπόθεση της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, κράτους-μέλους όλων των διεθνών οργανισμών, είναι μια υπόθεσις αμαρτωλή και για τους 12.
Λοιπόν, έχει αξία να δούμε επακριβώς αυτή την τελευταία παράγραφο της απόφασης που υποτίθεται ότι εξασφάλιζε την Ελληνική αποκλειστικότητα:
«Η Κοινότητα και τα κράτη-μέλη της ζητούν επίσης από κάθε γιουγκοσλαβική Δημοκρατία, πριν από την αναγνώριση, να δεσμευτεί ότι θα υιοθετήσει συνταγματικές και πολιτικές εγγυήσεις, που εξασφαλίζουν ότι δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις κατά γειτονικού κράτους-μέλους της Κοινότητας και ότι δε θα διεξάγει εχθρική προπαγάνδα εναντίον γειτονικού κράτους-μέλους, συμπεριλαμβανομένης και της χρήσης ονομασίας που συνεπάγεται εδαφικές διεκδικήσεις» (…that it will conduct no hostile propaganda activities versus a neighboring community State, including the use of a denomination which implies territorial claims»).
Ποιος (και ποιο διεθνές δικαστήριο) κατάλαβε ότι από αυτό το κακής σύνταξης κείμενο απέρρεε η απαγόρευση της σύνθετης ονομασίας; Ένα μήνα μετά (15/1/1992), η Επιτροπή Διαιτησίας Μπατεντέρ αποφαίνεται όχι ευνοϊκά για εμάς. Ο Σαμαράς είχε αμελήσει να στείλει Ελληνική συμμετοχή στην επιτροπή.
Ακολούθησε η περίφημη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών της 13ης Απριλίου 1992, υπό τον Κων. Καραμανλή, που αποφασίζει η Ελλάδα να αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο αν τηρηθούν οι όροι της ΕΚ που συμφωνήθηκαν στις 16 Δεκεμβρίου 1991 και μόνον αν η ονομασία δεν περιλαμβάνει την λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της.
Ποιος εχέφρων άνθρωπος πιστεύει ότι υπό εκείνες τις επείγουσες συνθήκες του Δεκεμβρίου του 1991, όταν η Γερμανία ενδιαφερόταν κυρίως για την πλούσια Σλοβενία και την πλούσια Κροατία, δεν θα γινόταν αποδεκτή η ρητή και χωρίς δημιουργικές ασάφειες αναφορά στην συγκεκριμένη απόφαση της 16ης Δεκεμβρίου σε «Γιουγκοσλαβική Μακεδονία» ως όρο αυστηρό για το όνομα του βορείου γείτονά μας; (Για να μη φθάσουμε στις μέρες μας στις ανεδαφικές προτάσεις περί «Κεντρικής Βαλκανικής Δημοκρατίας», που καλλιέργησαν απλώς στην χώρα μας μαξιμαλιστικές και φρούδες ελπίδες.)
ΣΤΓ: Εννοείται ότι η υπόθεση της διάλυσης της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, κράτους-μέλους όλων των διεθνών οργανισμών, είναι μια υπόθεσις αμαρτωλή και για τους 12.
