Τρίτη 19.03.2024 ΚΕΡΚΥΡΑ

«Μόνο στην Κέρκυρα αισθάνομαι ζωντανός» - Γράφει ο Ιταλός συγγραφέας Francesco Maino

Francesco Maino
28 Αυγούστου 2019 / 09:16

Επιστολή του Ιταλού συγγραφέα στον Alberto Cotrona, μετά την επίσκεψή του στο νησί

Αγαπητέ μου φίλε,
 
Είχαμε, η μοίρα ήθελε για μας: περίεργα χρόνια, αυτό είναι αλήθεια(;). O κόσμος, δυστυχώς, ανήκει, ουσιαστικά, στα έμπειρα ζώα της Βενετικής Βοιωτίας – της μεγάλης Θήβας των αμέτρητων πανηγυριών “χωριό κάτω από τα αστέρια”-, αδέξια τοποθετημένα στην περίεργη στήλη της“Land of Venedig”, όχι σε μια περιφέρεια ή κομμάτι της Ιταλίας στην Ευρώπη, αλλά στην “παραγωγική περιοχή”, στην κοίτη των υπογείων (και θνητών) ποταμών: Musòn (Castelfranco, Treviso) και Noncello (Pordenone)...
Περίεργο: για να αισθάνομαι ζωντανός πρέπει να φέρω τις γυναίκες μου στην Καλαβρία...! στους Locri Epizefiri (Λοκρούς)...!  Ή ακόμα πιο μακριά (ή κοντά;)… στην Κέρκυρα!  και ένα ιρλανδικό αεροπλάνο (;), ένας Ιρλανδός πιλότος (;), ένα ιρλανδικό πλήρωμα (;), μοιάζει με το δελταπλάνο του Ικάρου.
Να με θυμίσεις στις Κερκυραίες και στους Κερκυραίους, στους ευγενείς κληρονόμους του Αλκινόου.
Στείλε το γαλήνιο χαιρετισμό μου στην κυρία Tένια Ρηγάκου: πες της ότι βρήκα (μέσω του πατέρα μου) και τώρα διαβάζω μια πολύ καθαρή και ενδιαφέρουσα μονογραφία για το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, με σκοπό να πάω, με την οικογένεια μου, για τα τριάντα χρόνια γάμου του Angelo και της Mariella, των γονιών μου.
Μου λείπουν: τα φασόλια με άνηθο της Μαρίνας στο Ταβερνάκι της, η σαλάτα της με αμπελοφάσουλα, φέτα και ντομάτες... οι τηγανητές σαρδέλες από την ταβέρνα Ποσειδώνιο, του Αιμίλιου, στο λιμάνι... η Ιταλία της Λουκάνιας, στο Rosmarino, στη σκιά του θεάτρου San Giacomo… τα δημόσια μπάνια μου στο Φαληράκι με τις γριές Πυθίες, -φούστες στο γόνατο, γκρίζες κλειδαριές -, το ορθόδοξο παρεκκλήσι μέσα στο βράχο, το παλάτι του Giovanni Καποδίστρια, η αλμυρή σκιά των βασιλικών κήπων, τα παιδιά που παίζουν κρίκετ στη Σπιανάδα, η ζέστη που ξαφνιάζει, οι ξαπλωτές γάτες στα λιθόστρωτα του Καμπιέλου, στου Μαρίνου, η κατάρρευση του διπλανού σπιτιού με φαντασίες γειτόνων-φαντασμάτων, το βιολοντσέλο στους επάνω ορόφους, η αίσθηση ότι είμαι κοσμικός Βενετσιάνος, το να αισθάνομαι ότι, αν μιλώ ιταλικά, με καταλαβαίνουν, και όχι μόνο: αισθάνομαι ότι “ακούγομαι”, συναισθηματικά, βαθιά, σαν αγωγός που οδηγεί στην καταγωγή του χρόνου μου, του σώματός μου, στα τρία τέταρτα του 20ου αιώνα, και ακόμη πιο κάτω, ή επάνω, έξω από το Γήινο φλοιό, όπου πετούν, όπως γυμνές κυρίες, καθαρά σωματίδια, οι αετοί του Δία...
 
Υ.Γ. “Η Ελλάδα τελευταίος θάμνος στον γκρεμό”: στοίχος (για μένα: εκθαμβωτικός!) από τον Κώστα Μόντη (υποψήφιο για το βραβείο Νόμπελ στην ποίηση, το 1984, πτυχιούχος στη νομική στην Αθήνα)
 
Francesco
 
 
Ο Francesco Maino (Φραντσέσκο Μάινο) είναι Ιταλός συγγραφέας και δικηγόρος, ζει ανάμεσα στη Βενετία και την ενδοχώρα του Βένετο. Έχει διακριθεί με το σπουδαίο βραβείο PremioItalo Calvinο, για το έργο του “Cartongesso” (εκδόσεις Einaudi). Μαζί με τον cultural manager Alberto Cotrona, είναι ιδρυτής του λογοτεχνικού φεστιβάλ Jalò, που παρουσιάστηκε και στην Κέρκυρα το 2017 σε συνεργασία με το Δήμο και τον όμιλο Μάρκο Πόλο.