Στο σπίτι του κρεμασμένου!

καθιερωμένου τρόπου αντιπολίτευσης. Οι σκέψεις γι' αυτό το μεγάλο έργο, που θ' αντιμετώπιζε με στρατηγικό τρόπο την ύδρευση και τα δίκτυά της, πρωτοεμφανίστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '80.

Η αρχική παρατήρηση ήταν ότι το νησί έχανε τεράστιες ποσότητες βρόχινου νερού, που για γεωλογικούς λόγους δεν μπορούσε να συγκρατήσει. Η υπόθεση πέρασε από χίλια κύματα, ώσπου δέκα χρόνια αργότερα, το υπουργείο Δημοσίων Έργων ενέταξε, μελέτη κατασκευή, το έργο στο τομεακό του Πρόγραμμα. Δηλ. υποσχόταν να το παραδώσει με το κλειδί στο χέρι, και μάλιστα δίχως να επιβαρυνθεί το περιφερειακό Πρόγραμμα.

Έκτοτε πέρασαν άλλες δυο δεκαετίες, κι όποιος ερχόταν στα πράγματα βομβάρδιζε τους Κερκυραίους με ανακοινώσεις, πρωτοβουλίες, ταξίδια στις Βρυξέλλες και συσκέψεις, πολλές συσκέψεις, αλίμονο χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κατά περιόδους αυτή η δυστοκία αποδιδόταν σε γραφειοκρατικές καθυστερήσεις και σε αδυναμίες του φακέλου. Παραλλήλως, βεβαιωνόταν σε όλους τους τόνους η αναμφισβήτητη ωριμότητα (σ.σ. τεχνικοδιοικητικός όρος που σημαίνει, όλα εντάξει) του έργου. Εκείνο όμως πεισματικά παρέμενε ακούνητο και παγωμένο στο «λάις». Συχνά ξεσπούσε μια «φιλολογία» δήθεν ευκολότερης και πάντως ανταγωνιστικής του «έργου των φραγμάτων», η μεταφορά νερού από την Αλβανία. Στήθηκαν ομηρικοί καυγάδες, διέρρεαν φήμες και υπαινιγμοί για «δάκτυλους» και «σπεύδοντες να επωφεληθούν» ενώ αλίμονο κανείς ποτέ δεν είχε έστω ανοίξει μια τέτοια συζήτηση με την αλβανική κυβέρνηση. Εδώ όμως καιγόταν το πελεκούδι!

Όταν παραωρίμασε το πράγμα, τα τεχνοκρατικά κλιμάκια ήλθαν να αξιολογήσουν τον Φορέα του έργου, την ΔΕΥΑΚ. Να βεβαιωθούν δηλ. ότι μπορεί να «τρέξει» έργο ύψους ίσως έως και μισού δισ. €! Χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς τι αποκόμισαν τα κλιμάκια, απλώς (:) ανατρέχουμε στην κοινή εμπειρία της εκτέλεσης των δημοσίων έργων στην Κέρκυρα, ύψους υποπολλαπλάσιου του «μεγάλου έργου των φραγμάτων». (σ.σ. Χυδαϊστί, εδώ δεν μπορείτε να φτιάξετε 500 μέτρα δρόμο, και θα τρέξετε έργο εκατοντάδων εκατ.€;). Στο μεταξύ, ο κάθε καλοπροαίρετος περιέγραφε την οικονομική τόνωση, που θα προκαλούσε επιπροσθέτως της επίλυσης του υδρευτικού, ένα τέτοιο έργο. Κι ακούγονταν θρύλοι για την αγορά εργασίας και τους οικοδόμους που θα ξανάβρισκαν έτσι δουλειά και εισόδημα...

Την τελευταία περίοδο, εκτελέστηκαν στο νησί επενδύσεις στον ιδιωτικό, κατασκευαστικό τομέα, που ζήτησαν ντόπια εργατικά χέρια. Κι όσα βρήκαν, τα πήραν. Χρειάστηκε όμως να συμπληρώσουν πολλαπλάσια από άλλα μέρη της Ελλάδας απ' όπου και για διάφορους λόγους πήραν τελικώς και εξακολουθούν τις περισσότερες προμήθεις και πρώτες ύλες...

Εν κατακλείδι, θεάρεστη παραμένει η κριτική, θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα του ελεύθερου λόγου αλλά στην «Κέρκυραμας» είναι φρονιμότερον να ...μην μιλάμε για σκοινί!