Ο Νάσος Μπρεντάνος

Ανήκε στην ξεχωριστή εκείνη ομάδα των δαντελένιων εξτρέμ με την ανοιχτή ντρίπλα. Δεν είναι ιεροσυλία να αναφέρει κανείς τον Τζορτζ Μπεστ, τον Γιόχαν Κρόιφ, τον Όλεγκ Μπλαχίν, τον Γιώργο Δεληκάρη. Από τον Όλυμπο βρέθηκε, εκών άκων, στη καινούργια ποδοσφαιρική ομάδα του ΑΟ Κέρκυρα. Και μ’ αυτήν στη Β΄ Εθνική, εθνικό πρωτάθλημα, προϋπόθεση για να λάμψει η ποδοσφαιρική του φυσιογνωμία εκτός Κερκύρας.

Φάνηκε το αστέρι του· έγινε «εθνικός ήρωας» των Κερκυραίων με το νικητήριο τέρμα εναντίον του ΠΑΣ στα Γιάννενα, που αποκάλυπτε την κερκυραϊκή απειλή — πράματα πρωτόγνωρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η επιστροφή με το φέρι τότε ήταν ένας μικρός «ρωμαϊκός θρίαμβος». Κι αυτό πρωτόγνωρο για τον κερκυραϊκό αθλητισμό, που είχε τον Κοντοσώρο, τον Γαγγάδη, τον Μόσχο στον στίβο, τον Αντώνη Αλαμάνο στο κολύμπι, τον παναθλητή Σπύρο Τσιμίνο στο πόλο, αλλά τέτοια δόξα στο ποδόσφαιρο δεν είχε. Ακόμα κι ο μεγάλος Άκης Γιούργας του Φωστήρα και του Πανιωνίου, μετά το ατύχημά του, ήταν πλέον το '70 προπονητής στις μικρές κατηγορίες, τα «δεύτερα».

Η «εκδίκηση» των Ιωαννίνων, μετά το κομβικό 1974 — όταν στον πρώτο γύρο ΠΑΣ και ΑΟΚ αναμετριόνταν για την κορυφή της βαθμολογίας του Ομίλου που οδηγούσε στην πρώτη κατηγορία — ήταν η πρόσκληση. Πρώτα στον Νάσο κι ύστερα στον Νύση Αλεξάκη. Κι έτσι ο ΑΟΚ μπορεί να μη μπόρεσε να βρεθεί ανάμεσα στους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο Νάσος ο Μπρεντάνος όμως μπόρεσε: μεταγράφτηκε στον ΠΑΣ και αγαπήθηκε στα Γιάννενα. Από εκείνο το γκολ εναντίον τους είχε μείνει μόνον μια ευχάριστη «πίκα».

Για τη μεταγραφή του θρυλούταν το ενδιαφέρον των μεγάλων του ΠΟΚ. Μάλιστα, η ΑΕΚ έδωσε φιλικό στην Κέρκυρα με επίδικο την αντικατάσταση του Πομώνη — που η καριέρα του τελείωνε λόγω ηλικίας — με τον Νάσο. Δεν έγινε.

Με τούτα και με κείνα ο Νάσος έγινε ένας ζωντανός θρύλος· καθόλου επικοινωνιακός, μια προσωπικότητα που προσιδιάζει σε εκείνη του Μπεστ, χωρίς να μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα αν τον είχε επηρεάσει.

Όπως και να ’χει, σήμερα τον αποχαιρετούμε μαζί με τα χρόνια της αθωότητάς μας αλλά και της δικής του. Σαν ένα ωραίο παραμύθι με γοητευτικούς και ατίθασους πρωταγωνιστές. Μόνον που στην περίπτωση του Νάσου του Μπρεντάνου ήταν ακριβώς έτσι. Λεπτό προς λεπτό μέχρι το σφύριγμα της λήξης!