Όνειρο δεμένο στο μουράγιο*

Η κύρωση της σύμβασης για την κατασκευή μαρίνας μεγάλων σκαφών και η περίπτωση του καταφυγίου στην Κυραδικιά αποκαλύπτουν την αναπτυξιακή επιδίωξη στην Κέρκυρα. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις επισημαίνονται με τη μόνιμη επωδό της ηγεσίας του κεντρικού Δήμου ότι δεν έλαβε γνώση. Ούτε μετείχε του σχεδιασμού, βεβαίως. Κι έτσι ακριβώς προδιαγράφεται το μέλλον του νησιού: εική και ως έτυχε.

Η κατά κανόνα «πτώση της δημοτικής ηγεσίας από τα σύννεφα» αποκαλύπτει την περιθωριοποίηση της τοπικής κοινωνίας και της ντόπιας αγοράς, που καλούνται εκούσαι άκουσαι να συναινέσουν στη δεδομένη προοπτική. Αυτή χειραγωγείται από τους εντεταλμένους θεσμικούς φορείς, το ενδιαφέρον των οποίων ικανοποιείται και ολοκληρώνεται με τις παραχωρήσεις. Πέραν τούτων, καμιά ευθύνη θεωρούν ότι φέρουν.

Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και οι πολιτικοί που υπηρετούν την υποχρέωση των παραχωρήσεων έναντι των οφειλών του ελληνικού Δημοσίου, τάζοντας στους ντόπιους θέσεις εργασίας και θετική επιρροή στον τζίρο των τοπικών επιχειρήσεων.

Κι αυτά λέγονται όταν, ενώ σπανίζουν τα εργατικά χέρια, εντείνεται η πίεση στην εργασία, την ώρα που η μικρή επιχειρηματικότητα, προκειμένου να ανταπεξέλθει, δουλεύει συνήθως από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αυτό το υπόδειγμα ζωής για τους ντόπιους, σε συνδυασμό με την αλλοίωση του περιβάλλοντος χώρου, αποκαλείται «ανάπτυξη» και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, λένε, θα πρέπει να είναι όλοι ενθουσιασμένοι.

Όσο για τον κεντρικό Δήμο, που διατυπώνει συχνά-πυκνά την έκπληξή του για τα τεκταινόμενα ερήμην του, ενώ καλείται εκ των υστέρων να εκφράσει την ευαρέσκειά του γι’ αυτά, βασίμως ταλανίζεται από υπαρξιακές ανησυχίες. Αναλόγως και η κοινωνία, που παρακολουθεί ενεή τη διαμόρφωση των μελλούμενων, προσπαθώντας να τα αποκωδικοποιήσει.

Όλα αυτά συγκαταλέγονται στις συνέπειες της πτώχευσης του ελληνικού Δημοσίου και, εξαιτίας της, στην άμβλυνση της κοινωνικής αντίδρασης, που —παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, πες-πες— αποδέχθηκε την απολογητική των κρατούντων· εκείνων που, εκτός των άλλων, ευθύνονται και για την προβληματική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών.

* Μαύρος βαρύς ο ουρανός

απόψε που ’ρθες να με βρεις…

Είναι μεγάλος ο καημός,

να τον αντέξεις δεν μπορείς.

Βαγγέλης Γκούφας – Σταύρος Ξαρχάκος (1964).