Yankees go home

Yankees go home

Αμερικάνοι φοιτητές προσφερθήκανε να καθαρίσουν, λέει, το άλσος της Γαρίτσας. Και μάζεψαν – δεν ξέρω εγώ πόσες σακούλες – σκουπίδια. Και δεν ντρέπεται κανένας από εμάς! Αλλά ποιος να ντραπεί, όταν κάθε βράδυ αφήνουμε ότι ήπιαμε και ότι φάγαμε στα ξύλινα τραπέζια, ακόμη και στις σκακιέρες, περιμένοντας να έρθει η λιγοστή Υπηρεσία Καθαριότητας την επόμενη μέρα για να μαζέψει. Αυτή η συμπεριφορά μας δεν αντιμετωπίζεται, ούτε κι αν η Καθαριότητα είχε εκατοντάδες εργαζόμενους.

Ανάλογα, και τα βαρέα και αλλότρια πράγματα που προέρχονται από ανακαινίσεις, αλλαγές εξοπλισμού και επίπλων, μπάζα, στρώματα και ξερά χόρτα, ανά εποχή και περίπτωση, στοιβάζονται δίπλα στους κάδους. Να τα πάρει ποιος; Το απορριμματοφόρο; Να τα βάλει που;

Ο θρύλος λέει πως εδώ, για εμάς τους «πολιτισμένους», ο κοινόχρηστος χώρος είναι ξένος. Έξω από την πόρτα μας μπορούμε να πετάμε τα πάντα – από τον συγγενή που μας φόρτωσαν και δεν τον θέλουμε, τα σκουπίδια, αλλά και ότι παλιό και άχρηστο. Η παράδοση αυτή χάνεται πίσω στους αιώνες. Με τον καιρό, η συμπεριφορά βελτιώνεται, αλλά τα κατάλοιπα μας εκθέτουν.

Πώς να μιλήσεις με τέτοια συμπεριφορά για συλλογή ανακυκλωσίμων; Οι ελάχιστες εξαιρέσεις συμπολιτών μας που λειτούργησαν τέτοιες γωνιές, μήπως έγιναν το άλλοθι για όλους εμάς τους υπόλοιπους;

Εν ολίγοις, ο σύγχρονος υπερκαταναλωτικός τρόπος ζωής, σε συνδυασμό με τον τουριστικό υπερπληθυσμό και δομές φτιαγμένες για τους ντόπιους και με αυτούς ως μέτρο, (υπερ)παράγει απορρίμματα. Ο περιορισμός τους αντιβαίνει στις επιδιώξεις της αγοράς και ο δεσμός γίνεται γόρδιος.

Όμως, το να επιχαίρουμε που ήρθαν ξένα παιδιά για διακοπές και συμμετείχαν σε μια πρωτοβουλία να καθαρίσουν τους χώρους που ζούμε και περνάμε πολλές φορές μέσα στην ημέρα, είναι ντροπή και όνειδος. Τουλάχιστον ας το σκεφτούμε, κατά μόνας και χωρίς δηλώσεις και καταγγελίες. Κι ας πάρουμε τα μέτρα μας. Να αλλάξουμε τρόπο.

Την επόμενη φορά που θα έρθουν να καθαρίσουν τον τόπο μας, να τους διώξουμε βροντοφωνάζοντας:

Έξω οι Αμερικάνοι!