Περί πορισμάτων και ελαίων γενικότερα
Κι όσο οι κρατούντες προσπαθούν να περιγράψουν το δυστύχημα σαν ένα τραγικό πλην όμως συμπτωματικό επεισόδιο, προκειμένου να αποκλιμακωθεί η πολιτική προσέγγιση, τόσο θα μεγαλώνει η ανάγκη να «ολοκληρωθούν»/αναβαθμιστούν οι επιμέρους, πολλές και βάσιμες συστημικές αστοχίες σε καταιγιστική κριτική στο σύστημα αξιών, που παράγει Τέμπη, Μάτια και Μάνδρες.
Περί πορισμάτων και ελαίων γενικότερα
Για το σιδηροδρομικό δυστύχημα έχουν ειπωθεί τα πάντα και πολλές φορές. Η ρητορική γέμισε στερεότυπα, στο άκουσμα των οποίων αποκαλύπτεται η κομματική ταυτότητα του φορέα της. Η επανάληψη δοκιμάζει την εκκαθάριση, ζημιώνοντας και τη δικαιοσύνη και την πολιτική. Χωρίς να είναι όλες ίδιες εντούτοις σε πλείστες όσες περιπτώσεις οι βαρύγδουπες εκτιμήσεις συχνά κρύβουν μια γενικότερη ένδοια περί του τι πρέπει να γίνει. Περιορίζονται στο προφανές της συναισθηματικής φόρτισης.
Ακόμα κι αν στη διαχείριση της κεντρικής σιδηροδρομικής αρτηρίας της χώρας συνοψίζονται όλες οι διοικητικές (α)δεξιότητες, συμπεριλαμβανομένης της ηθικής της διοίκησης, η μετατροπή όλων ημών σε δυνάμει ανακριτές δεν ευκολύνει την απόδοση δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο την απαραίτητη ανάταξη των σιδηροδρόμων, των συγκοινωνιών, της δημόσιας ζωής.
Οι ένθεν κακείθεν επικοινωνιακές αστοχίες προσφέρονται να εμπλουτίσουν την κομματική αντιπαράθεση, εκθέτουν όμως και αυτές το πολιτισμικό επίπεδο στο οποίο εκφέρεται ο δημόσιος λόγος και η πολιτική. Κι αυτό δεν είναι θέμα αισθητικής αλλά το κατά το δυνατόν της ακριβέστερης περιγραφής της κατάστασης ως προϋπόθεση δίκαιης και αποτελεσματικής δράσης.
Κάθε συμπληρωματική έκθεση/εκτίμηση των όσων συνέβησαν εκείνο το φοβερό βράδυ στα Τέμπη αξιοποιείται με «συνδικαλιστικό» τρόπο και με συνισταμένη των παρεμβάσεων την αμφισβήτηση στη θεσμική εμπιστοσύνη. Εφόσον είναι τέτοια και τόση αυτή, τότε το τραγικό δυστύχημα εκλαμβάνεται ως αφορμή ενώ η προσδοκία και η επιδίωξη ξεπερνούν την πολιτεία των προσώπων, προκρίνοντας προτεραιότητες ριζικής ανατροπής, παρασύροντας οικονομικό και θεσμικό εποικοδόμημα από κοινού και ταυτοχρόνως.
Δεν θα ήταν άσχημο κάτι τέτοιο, μόνον που ανεξαρτήτως της δραματικότητας της αφορμής, δεν αρκεί. Όσο και αν ο κάθε πρόθυμος Κάλχας των σόσιαλ ερμηνεύει τα σημάδια, δύσκολα επιβεβαιώνεται στην επόμενη πράξη.
Πάντως, κι αν οι κρατούντες προσπαθούν να περιγράψουν το δυστύχημα σαν ένα τραγικό πλην όμως συμπτωματικό επεισόδιο, προκειμένου να αποκλιμακωθεί η πολιτική προσέγγιση, τόσο θα μεγαλώνει η ανάγκη να «ολοκληρωθούν»/αναβαθμιστούν οι επιμέρους, πολλές και βάσιμες συστημικές αστοχίες σε καταιγιστική κριτική στο σύστημα αξιών, που παράγει Τέμπη, Μάτια και Μάνδρες. Μόνον που κάτι τέτοιο δεν υπηρετείται με παρορμητικό λόγο αλλά αντιθέτως μετά λόγου γνώσεως.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
