Η αίθουσα Ευαγόρας Παλληκαρίδης κείται μακράν...

Η αίθουσα Ευαγόρας Παλληκαρίδης κείται μακράν...

Συχνά ο ραγιαδισμός μεταμφιέζεται σε ρεαλιστικό εκσυγχρονισμό ή σε εκσυγχρονιστικό ρεαλισμό. Το ίδιο είναι. Πρόκειται για 'κείνη την συμπεριφορά που εκμαίνεται εφόσον κάποιες ελαφρά ενδεδυμένες Αγγλιδούλες επιδίδονται σε ανοίκειες ισορροπίες επί στύλου κρεμάμενες ενώπιον των άλλοτε ανακτόρων, όμως θεωρείται δόλια στρέβλωση της αληθείας η όποια αναφορά στην αίθουσα Ευγόρας Παλληκαρίδης, εγγύς της οποίας οι διπλωματικοί εν Ελλάδι εκπρόσωποι του υιού της Ελισσάβετ της Β΄, Καρόλου του Γ΄του Ηνωμένου Βασιλείου, επιθυμούν να γιορτάσουν τα γενέθλιά του. Κι ας γεννήθηκε αυτός τον Νοέμβριο...

Όμως οι Βρετανοί, αξιώνοντας εκείνοι, και με το παραπάνω, τους συμβολισμούς, γιορτάζουν τα γενέθλια του ηγεμόνα δις ετησίως, περιβάλλοντας με τον τύπο της εθνικής γιορτής την καλοκαιριάτικη εκδοχή τους. Αντιθέτως οι υποκείμενοι σε επίδειξη ρεαλιστικού αρχοντοχωριατισμού παρακάμπτουν τελετές και συμβολισμούς, ιδιαιτέρως μάλιστα όταν αυτές θυμίζουν εξεγέρσεις, επαναστάσεις, κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες κοκ. Γι' αυτό άλλωστε, θα πει κάποιος, ο ήλιος δεν δύει ποτέ στη βρετανική αυτοκρατορία ενώ εδώ, όπως τουλάχιστον τραγούδησε ο νομπελίστας ποιητής, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Όσο για τον Παλληκαρίδη, απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία 19 ετών. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Βρετανούς. Η Ελισσάβετ η Β' αρνήθηκε να του δώσει χάρη, απορρίπτοντας το ελληνικό και διεθνές αίτημα... Σε ανάμνηση του ηρωισμού αλλά και της αγριότητας, και στο όνομα των κοινών ιστορικών αναφορών Κερκύρας και Κύπρου, ο Δήμος Κερκυραίων (2001) έδωσε το όνομά του στην αίθουσα που συνεδριάζει το δημοτικό του συμβούλιο.

Να σαν την υπενθύμιση του γ.γ. θρησκευμάτων με αφορμή την κερκυραϊκή διαδήλωση για το παλαιστινιακό. Θυμήθηκε πως συνέπεσε με τη μαύρη επέτειο του απηνή διωγμού των Κερκυραίων Εβραίων, ξέχασε όμως την συμμετοχή κατοχικών τοπικών Αρχών και άλλων τοτινών νομοταγών στο έγκλημα. Λες και ο ναζιστικός απανθρωπισμός νομιμοποιεί τάχα τον οποιονδήποτε, κυρίως τους απογόνους των διωχθέντων, να επιδίδεται στην επιδίωξη της «τελικής λύσης» επί των εχθρών του.

Και σ' αυτήν την περίπτωση, οι συμβολισμοί και οι τελετές τροχίζουν την συλλογική μνήμη ώστε να αποτρέπεται η επανάληψη του οδυνηρού παρελθόντος. Όχι πάντα, αν η αφορμή είναι λίγο πιο 'κει, μπερδεύεσαι...