Πώς Αποκρύπτεται η Αλήθεια στα Νέα Ελληνικά της Γ’ Γυμνασίου

Αναφερόταν στην παλαιστινιακή Ιντιφάντα (εξέγερση) και γράφτηκε 22 χρόνια πριν. Αντικαθίσταται από κείμενο που δημιουργήθηκε μέσω τεχνητής νοημοσύνης. Το νέο κείμενο, μάλιστα, αναφέρει την τεχνητή νοημοσύνη ως συγγραφέα! Με εντολή άνωθεν,  χωρίς την «πνευματική» άδεια του Π.Π., είναι το ίδιο κείμενο χωρίς τώρα αναφορές σε πρόσωπα και λαούς. Σαν να μην έγιναν ποτέ, αυτά που έγιναν και γίνονται σήμερα στην πολύ συγκεκριμένη γεωγραφική γειτονιά της Μέσης Ανατολής. (Εικάζω ότι η αλλαγή έγινε με υπόδειξη του ισραηλινού υπουργείου Παιδείας, που είναι αυτό που ενοχλείται από κάθε παλαιστινιακή αναφορά, αφού «Παλαιστίνη δεν υπάρχει!».)

Κάθε χρόνο, στις 27 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, ως διευθυντής λυκείου έλεγα (χωρίς υπόδειξη του ισραηλινού υπουργείου Παιδείας) περίπου τα εξής στους μαθητές και τις μαθήτριες:

«Την 9η Ιουνίου 1944, οι 1.800 Εβραίοι της πόλης μας συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία της πόλης με διαταγή της Γερμανικής κατοχικής διοίκησης και με ρητή προτροπή των τότε δημάρχου, νομάρχη και αστυνομικού διοικητή (που τοιχοκόλλησαν την κατάπτυστη ανακοίνωση: ‘Τώρα το εμπόριον ευρίσκεται εις τα δικά μας χέρια!’). Οι Γερμανοί συνέλαβαν τους Εβραίους και τους οδήγησαν στο Παλαιό Φρούριο. Η συγκέντρωση αυτή ήταν η αρχή της διαδικασίας εκτόπισης των Εβραίων της Κέρκυρας στο Άουσβιτς. Από το Παλαιό Φρούριο, οι δύστυχοι συνάνθρωποί μας οδηγήθηκαν στον Πειραιά, μετά στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, και από εκεί, με τον απάνθρωπο και εξευτελιστικό τρόπο των κλειστών και ασφυκτικών βαγονιών, στο Άουσβιτς. Από τους 1800, γύρισαν μόνο 150. Σημαδεμένοι από την απώλεια και τον πόνο.»

Έδωσα αυτό το κείμενο στην τεχνητή νοημοσύνη  και ζήτησα να το αποδώσει χωρίς αναφορές σε τόπους, χρόνους, πρόσωπα και εθνικούς ή θρησκευτικούς προσδιορισμούς. (Όχι με υπόδειξη του παλαιστινιακού υπουργείου Παιδείας!) Ιδού τι μου απάντησε:

«Ένα πλήθος 1.800 ανθρώπων συγκεντρώθηκε μια μέρα σε κεντρικό σημείο της πόλης, έπειτα από εντολή μιας δύναμης κατοχής και με τη προτροπή των τοπικών αρχών. Οι αρχές συνέλαβαν τους ανθρώπους αυτούς και τους οδήγησαν σε οχυρωμένο χώρο. Η συγκέντρωση αυτή αποτέλεσε την απαρχή μιας διαδικασίας εκτοπισμού προς ένα τόπο μαζικής εξόντωσης. Από τον χώρο κράτησης, μεταφέρθηκαν αρχικά δια θαλάσσης σε άλλο σημείο, κατόπιν σε στρατόπεδο και, τελικά, μέσα σε κλειστά και ασφυκτικά γεμάτα βαγόνια, στον τελικό προορισμό. Από τους 1.800, μόλις 150 επέστρεψαν, τραυματισμένοι από την απώλεια και τον πόνο.»

Κείμενο που μιλάει για ένα γεγονός που μοιάζει σαν να μην έγινε ποτέ. Όμως, έγινε! Ακριβώς εδώ, στην Πλατεία που είναι μπροστά μου, έτσι όπως ήταν τότε, στις 9 Ιουνίου του 1944. Και οι 1.800 είναι ακόμη παρόντες εδώ. Και ο Σάμης, που γύρισε με τον αριθμό χαραγμένο στο χέρι, είναι εδώ και θα επιδιορθώνει τα χαλασμένα μας ραδιόφωνα, ως ο καλύτερος ηλεκτρονικός της πόλης. Οι σκιές αυτών που γύρισαν κι αυτών που δεν γύρισαν ζητούν την αλήθεια και την συγκεκριμένη αναφορά σε τόπο, χρόνο και πρόσωπα υπαρκτά. Όπως το συγκεκριμένο κείμενο του Π.Π., για το παιγνίδι που παίζουν σήμερα τα παιδιά της Παλαιστίνης. 

ΥΓ.1: Στο κείμενο του Π.Π. μιλάει ένας Παλαιστίνιος γιατρός: «Ίσως το πιο τραγικό αποτέλεσμα της κατοχής για τα παιδιά της Παλαιστίνης να μην είναι ο υποσιτισμός, οι τραυματισμοί, οι χαμένες ώρες στο σχολείο, οι χαμένες ευκαιρίες στη ζωή, αλλά το γεγονός ότι, κάτω από τα μάτια μας, μεγαλώνει μια γενιά που της έκλεψαν το χαμόγελο. Σε όλο τον κόσμο, τα παιδιά παίζουν ‘κλέφτες κι αστυνόμους’. Θα σας προκαλέσει έκπληξη αν σας πω ότι στην Παλαιστίνη παίζουν ‘Εβραίους και Άραβες’. Εκείνο που ίσως σας φανεί απίστευτο είναι ότι τα πιο πολλά από τα δικά μας παιδιά προτιμούσαν να παίζουν τους Εβραίους! Κι αυτό γιατί, στα μάτια τους, οι Εβραίοι είναι οι δυνατοί και οι Άραβες οι αδύναμοι. Κανένα παιδί δεν θέλει να έχει ήρωα εκείνον που πάντα χάνει. Αλλά μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα, η εικόνα άλλαξε. Τώρα, όλοι θέλουν να παίζουν τους Άραβες και μόνο οι πιο αδύναμοι παίζουν τους Εβραίους. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.» 

ΥΓ.2: Το κείμενο της τεχνητής νοημοσύνης: «Ίσως το πιο θλιβερό αποτέλεσμα του πολέμου δεν είναι η πείνα, οι τραυματισμοί, η διακοπή της σχολικής φοίτησης, αλλά το γεγονός ότι μεγαλώνει μια γενιά παιδιών που δυσκολεύεται να γελάσει, να παίξει, να ονειρευτεί. Σε πολλά μέρη του κόσμου, τα παιδιά παίζουν παιχνίδια φαντασίας και ρόλων. Όμως, στις περιοχές όπου υπάρχουν πόλεμοι, τα παιχνίδια συχνά αντικατοπτρίζουν τον φόβο και τη βία. Και αυτό γιατί κάποια παιδιά μιμούνται ήρωες που φαίνεται να έχουν τη δύναμη και τον έλεγχο, συχνά μέσα από εικόνες που έχουν ζήσει. Μετά από χρόνια έντασης, κάποιες εικόνες αλλάζουν. Μερικά παιδιά επιλέγουν να μιμούνται αυτούς που αγωνίζονται για την ειρήνη, που βοηθούν άλλους, που ενώνουν αντί να διχάζουν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απλώς μια διαφορετική περίοδος της ζωής τους.»