Κερκυραϊκός τουρισμός: «Πολύ κουρασμένο, φίλε»

Καθώς επιχειρήσεις και επαγγελματίες μετρούν τις επιδόσεις της κορύφωσης μιας περιόδου που προβληματίζει, το μοντέλο του κερκυραϊκού τουρισμού δείχνει «πολύ κουρασμένο, φίλε». Κι αυτό, παρά τις επενδύσεις — ιδίως από διεθνή funds — που ανεβάζουν το κόστος και μετακινούν την απεύθυνση της πολυτελούς ξενοδοχίας (και συνολικότερα του προορισμού) σε υψηλότερα οικονομικά στρώματα.

Αλίμονο, όμως, αν η εικόνα — και κυρίως η ζωή — στα νησιά αφεθεί ως αποκλειστικό παράγωγο της ροής τέτοιων επενδύσεων. Άλλωστε, αυτό ακριβώς είναι και το υπόδειγμα που «κουράστηκε».

Πέραν της ζημιάς στο περιβάλλον από την αυθαιρεσία και την απληστία, το «κουρασμένο υπόδειγμα» στηρίζεται στη διαχείριση της φύσης και του κτιστού περιβάλλοντος ως σκηνικού, και στη μετατροπή του πολιτισμού σε ατραξιόν. Ό,τι πιο χυδαίο, δηλαδή, για έναν τόπο που σεμνύνεται για τον ανέκαθεν ζωντανό του διάλογο με τον δυτικό πολιτισμό, ως πυλώνα της ιδιοσυστασίας του — δηλαδή την ενεργό όσμωση του κλασικού ελληνικού με ό,τι διαχρονικά εκπορεύεται από τη Δύση. Η υπεράσπιση αυτής της σχέσης σημασιοδοτείται και σφραγίζεται, άλλωστε, από την άμυνα της πόλης απέναντι στον οθωμανικό στόλο το 1716.

Και ενώ δεν πρέπει να υποτιμάται η ισχύς του κουρασμένου υποδείγματος — ούτε, βεβαίως, των επενδύσεων σ’ αυτό, και πολύ περισσότερο της αδρανούς συνήθειας — η απάντηση υπάρχει. Φαίνεται στις αντιδράσεις, που συχνά αποδεικνύονται «ομόφωνες» από πλείστους όσους, οι οποίοι όμως αρκούνται στην κατανάλωση δημάρχων, αμάσητων. Ενώ το ζητούμενο είναι η ανάσταση των συλλογικοτήτων και της κοινότητας σε μια συμφωνία ανάταξης των πραγμάτων.

— Την ανακατοίκηση του ιστορικού κέντρου της πόλης, με κίνητρα, παρεμβάσεις αλλά και περιορισμούς στην εμπορική του χρήση.

— Μέριμνα για τη στέγαση όσων υπηρετούν στην Κέρκυρα — βεβαίως και των φοιτητών.

— Την ενίσχυση της πολιτισμικής δημιουργίας και των φορέων της, ώστε να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την αγορά, ιδιαιτέρως την τουριστική.

— Τη διαφύλαξη της γνησιότητας της πολιτισμικής παράδοσης — όχι σαν φολκλόρ πακέτο διασκέδασης. Αφού έτσι δοκιμάζεται η μεταβίβαση της ταυτότητας εντός της κοινότητας.

Το κυριότερο σ’ αυτή την απόπειρα αναγέννησης (σ.σ. και όχι rebranding) είναι η συνειδητοποιημένη αντίσταση κάθε μορφής και είδους στους δούρειους ίππους του χρήματος — και, εν πάση περιπτώσει, ο περιορισμός τους με γνώμονα και μέτρο την ποιότητα ζωής και την αναπαραγωγή της κοινότητας.

Εν ολίγοις: να σταματήσει η Κέρκυρα να "παίζει την Κέρκυρα" για να την πουλήσει — και να αρχίσει να είναι η Κέρκυρα, όπως εξελίσσεται αυθεντικά από τη δική της ιστορική και κοινωνική δυναμική.